در حالی که مشکل کمبود داروهای خاص و افزایش بهای این داروها که اغلب یا وارداتی هستند یا درصورت تولید در داخل کشور به مواداولیه‌ای که از خارج وارد می‌شوند نیاز دارند، چندی است در کشور بروز پیدا کرده و تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین معضلات بخش درمان شده است، بحث کاهش یارانه دارو در سال92 از مباحثی است که می‌تواند کل نظام سلامت کشور را به‌شدت تحت‌الشعاع قرار دهد.
دارو از جمله اصلی‌ترین مولفه‌های درمان است، به‌ویژه داروهای خاص که برای درمان بیماران صعب‌العلاج اختصاص می‌یابد. سال گذشته و اوایل سال‌جاری بسیاری از شهروندان تهرانی در تماس با روزنامه همشهری از وضعیت ارائه داروهای خاص در داروخانه‌ها و افزایش کم‌سابقه بهای دارو در سطح شهر تهران انتقاد کرده بودند، بسیاری از آنها گفته بودند که برای پیدا‌کردن داروهای خاص به‌ویژه داروهای درمان سرطان بسیاری از داروخانه‌های تهران را زیر پا گذاشته‌اند و در نهایت توانسته بودند تنها در یکی از داروخانه‌های مهم دولتی داروی خود را آن‌هم به بهای گزاف تهیه کنند.
البته این وضعیت حاکم بر بازار دارو در تهران است و آمار دقیقی از شهرستان‌ها در دست نیست، با این حال می‌توان نتیجه‌گیری کرد که اگر وضعیت دارو در پایتخت اینگونه بحرانی است دیگر وای به حال مراکز استان‌ها و شهرستان‌ها و سایر مناطق کشور. از سوی دیگر گزارش شده است که به‌دلیل بالا‌رفتن بهای ارز خارجی در کشور بسیاری اقدام به وارد کردن داروهای بیهوشی یا داروهای پنیسیلین از چین کرده‌اند اما نه داروهای با کیفیت بالا بلکه برای ارزان تمام‌شدن بهای نهایی دارو نازل‌ترین نوع پنیسیلین و داروهای بیهوشی و سرنگ‌ها از کشور چین به ایران وارد می‌شود.
گواه این مدعا نیز فوت شدن تعدادی از هموطنان به‌دلیل تزریق داروی بیهوشی یا پنیسیلین چینی یا استفاده از سرنگ‌های چینی بوده است. اما معضلات در بخش دارویی تنها به مشکلات داروهای وارداتی محدود نمی‌شود چرا که ما در بخش تولید دارو در کشور به‌دلیل محدودیت‌های اقتصادی نیز دچار مشکل هستیم؛ ما خود تولید‌کننده مواد اولیه بسیاری از داروها داخل کشور نیستیم و نیاز به واردات مواد اولیه دارویی داریم که به‌دلیل محدودیت‌های اعمال شده در عرصه بین‌الملل واردات مواد اولیه دارویی به کشور نیز با مشکل مواجه شده است.
در چنین شرایطی است که یکباره اعلام می‌شود که یارانه اختصاص یافته به بخش دارو در سال92 کاهش خواهد یافت، این به معنای آن است که به جای توجه خود به مبحث درمان و اصلی‌ترین مولفه آن که داروست تلاش شده که از هزینه‌کرد در خرید دارو کاسته شود. شاید بهتر باشد که مسئولین توجه خود را به این ضرب‌المثل که می‌گوید «روح سالم در بدن سالم است» جلب کنند؛ به‌ویژه آنکه در اینجا تنها صحبت از یک جسم و روح نیست بلکه منظور روح جمعی است که درصورت ابتلا به بیماری‌های جسمی و نداشتن دارویی برای درمان یا از انجام وظایف خود قاصر خواهند بود یا به‌تدریج از بین خواهند رفت.
در واقع نمی‌توان با وجود جامعه‌ای که در بحث درمانی با مشکلات زیادی مواجه است صحبت از پیشرفت و سازندگی کرد؛ چرا که جامعه‌ای که اعضای آن به‌تدریج به‌دلیل معضلات درمانی و دارویی بیمار می‌شوند و به تبع آن از رده خارج، پویایی خود که لازمه توسعه همه‌جانبه است را از دست خواهند داد و لاجرم کشور به مرور زمان نه تنها از دور پیشرفت خارج خواهد شد که سیر قهقرایی را نیز با سرعتی سرسام‌آور خواهد پیمود.
